προσκαταχρώμαι

-άομαι, Α

φονεύω επί πλέον («προσκαταχρῶμαι τοὺς ἐχθρούς», Δίων Κάσα).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προσ-* + καταχρῶμαι «αφανίζω, φονεύω»].